Het aanstaande vaderschap van mijn zwager houdt me al dagen bezig. Het roept heftige emotie bij me op (“Waarom is het leven zo oneerlijk???”) maar het maakt ook ineens iets pijnlijk duidelijk…
Zwanger worden hoort op eenvoudige wijze te gaan. Misschien niet zo makkelijk als bij mijn zwager, en soms heb je een helpende hand nodig, maar zó veel moeite als wat wij er voor doen… Is dat het nog wel waard? Ik ben intussen enorm ver van mezelf verwijderd, ben moe en somber, en heb pijn in m’n lijf van de spanning. Het verhaal van mijn zwager is het ene uiterste, maar wat wij doen is het andere uiterste. En dat wordt me ineens ontzettend duidelijk.
Prompt neem ik een besluit. Het is genoeg.
IVF-meisje 